اگر بخواهیم از سه اتفاق سیاسی تاثیرگذار صدر تاریخ شیعه نام ببریم، می‌توان آنها را تاسیس حکومت علوی، انعقاد صلح حسنی و قیام حسینی نامید؛ رخدادهایی که حتی همچنان و در میانه رقابت‌های سیاسی روز در ایران هم مورد استناد قرار می‌گیرند و افراد و جناح‌های مختلف می‌کوشند با ارجاع به آنها از رفتارهای سیاسی خود دفاع کنند. نمونه‌ای از این مواضع در دهه اخیر به‌خصوص در زمینه انعقاد قرارداد برجام قابل مشاهده است؛ آنجا که برخی رویکرد تعاملی حکومت را با اتکا به صلح حسنی توجیه می‌کردند و در مقابل مخالفان آنها از سنت عاشورایی لزوم ایستادگی در برابر ظالمان و تقابل با مستکبران سخن می‌گفتند.