سینمای مستند را می‏توان تولد نقد اجتماعی در ساختار بصری دانست؛ سینمایی که نه با سرگرمی که با آگاهی گره می‏خورد و هویت و کارکرد می‏یابد. نسبتی که بین سینمای مستند و تصویر واقعیت وجود دارد، آن را به ابزاری بیانگرانه در روایت آنچه هست، تبدیل می‏کند. بدیهی است وقتی که واقعیت دچار بحران شده یا از وضعیت نرمال و طبیعی خود خارج می‏شود، سینمای مستند می‏تواند از ظرفیت‏های بیانگرانه خود برای پرداختن به بحران‏ها، ریشه‏ها و دلایل، برای توصیف و تبیین واقعیت استفاده کرده و حتی برای برون‏رفت از آن پیشنهاد و راهکار ارائه دهد. البته اگر خودش در درون همین بحران مستحیل و مستأصل نشود. آنچه در ارتباط با این موضوع جای پرسش است، این است که اساساً مستندسازی باید بازتاب واقعیت باشد یا بازنمایی و تفسیر آن. به همین بهانه با همایون امامی، مستندساز و از پژوهشگران برجسته سینمای مستند به گفت‏وگو نشستیم تا نسبت سینمای مستند و تحولات اجتماعی را واکاوی کنیم.