شاه اسماعیل صفوی 11مارس سال 1502، مصادف با بیستم اسفندماه 880 هجری‏شمسی، در تبریز تاج‏گذاری کرد و سلسله صفوی را بنیان گذاشت. با تاسیس صفویه فصلی نوین از تاریخ ایران‏زمین آغاز شد زیرا اولاً برای اولینبار پس از حمله اعراب به ایران، سلسله‏ای ایرانی بر کل ایران حاکم شد و ثانیاً با دستور شاه اسماعیل صفوی، شیعه اثنی‏عشری مذهب رسمی کشور اعلام شد. شاه‏اسماعیل در آغاز سلطنت خود 14 سال بیشتر نداشت اما با توجه به ویژگی‏های شخصی و جایگاه خود به‏عنوان مرشد کامل نزد قرلباشان قدرت فراوانی پیدا کرد. در کنار توجه به دو بُعد تصوف و تشیع، او نگاهی ویژه نیز به آیین‏های ملی و ایرانی داشت و بدین ترتیب می‏توان گفت با صفویه حکومت ایران ترکیبی از الگوهای صوفیانه، شیعی و سلطنتی را از خود بروز داد و در ایجاد هویت جدید ایرانیان بسیار موثر بود. با این همه، همواره در تعیین جایگاه دولت صفوی در تاریخ ایران‏زمین، مناقشات فراوانی در ساحت تاریخ‏نگاری و در میان علمای فن برقرار بوده است. این امر ناشی از مبادی متفاوت و تحلیل‏های گوناگونی است که در تحلیل و تقسیم‏بندی ادوار تاریخی ایران مورد استفاده قرار گرفته و می‏گیرد. در ادامه نگاهی به مبانی مشروعیت این حکومت و ادوار آن خواهیم داشت.