سال 1390، پس از خانه‏نشینی 11روزه محمود احمدی‏نژاد، رئیس دولت وقت، از دل همان دولت، گروهی به نام جبهه پایداری اعلام موجودیت می‏کند که در ابتدای کار محمدتقی مصباح‏یزدی را به‏عنوان پدر معنوی خود معرفی کرده و با در پیش گرفتن مسیری، سعی می‏کند از بدنه اصول‏گرایان سنتی جدا شده و خود را به‏عنوان قطبی جدید در سیاست ایران معرفی ‏کند. اگر پیش از این در صحنه سیاست ایران اصلاح‏طلب و اصول‏گرا به رقابت می‏پرداختند؛ جبهه پایداری با اعلام موجودیت و عملکرد خود سعی کرد این دوقطبی را بر هم زده و با ویژگی‏های رفتاری و ادبیاتی خاص خود ضلع سومی را با هدف «تشکیل جامعه اسلامی و تمدن‏سازی اسلامی» تشکیل دهد. زمان برای آنها سپری شد تا اینکه جریانی که خودش از دل جریان اصول‏گرا جوانه زده بود، دچار انشعاب شده و از اسفند 1401، با حضور برخی چهره‏های جنجالی سابق جبهه پایداری، جریان جدیدی به نام «شریان» اعلام موجودیت کند تا از آن تاریخ آنها در دو جبهه به تلاش خود ادامه دهند. حالا آنها در اولین دهه از عمر خود توانسته‏اند سنگر بزرگتری را فتح کرده تا یک گام دیگر به رویای خود مبنی بر تشکیل حکومت اسلامی (نه جمهوری اسلامی) نزدیک شوند. در دور اول انتخابات مجلس، از لیست مورد تایید جبهه پایداری 58 نفر و از لیست مورد تایید شریان 83 نفر به مجلس دوازدهم رسیده‏اند. (ذکر این نکته ضروری است که انتخاب جبهه پایداری و شریان به‏عنوان تندروهای جناح راست به این علت است که در فضای سیاسی سال‏های اخیر ایران، از این دو گروه به‏عنوان گروه‏های سازمان‏یافته تندرو جناح راست یاد می‏شود.)