پسرک خردسال با موهای فرفری و لُپ‌های بَرآمده، در حالی که دستش را به دست مادر گره زده با شوقی بی‌نهایت، درِ ورودی موزه کودکی ایرانک را که حالا هر قدم نزدیک و نزدیک‌ترش می‌شوند، نگاه می‌کند. قندی شیرین در دلِ کوچکش آب می‌شود و حلاوتش به لب‌هایش می‌رسد که گشاده به خنده درمی‌آیند.