اردیبهشت سال ۱۳۸۳ بود که چشم‌هایش را برای همیشه بست؛ شاعری که منزوی بود و تمام عمر منزوی زیست. مردی که او را یکی از قله‌های بنام غزل معاصر نام داده‌اند، درگیرودار زندگی روزمره و بالا و پایین‌های همیشگی‌اش نبود؛ شوریده بود و شیدا و هر شعرش خود گویای این شوریدگی است.