آکیرا کوروساوا خیلی روی تریو نوگامی حساب می‌کرد؛ روی مراقبتش، روی حافظه‌اش، روی سرعت عملش، روی درستکاری‌اش. کاری که نوگامی انجام می‌داد گاهی به چشم نمی‌آمد، اما پیشنهادهایش همیشه به راه بود، بی‌کم‌وکاست.