عادت کرده بودیم به ارتشی که حافظ منافع بیگانه باشد. چه حکومتی بیگانه با هویت معنوی و اعتقادی و ملی این مردم، چه قدرت خارجی بیگانه. ارتشی که مستقل نبود، غروری نداشت که سرش را بالا بگیرد و افتخار کند به پشتگرمی یک ملت. امام که آمد همان روز اول گفت: آقای ارتشی تو نمی‌‎خواهی آقا باشی؟ تو نمی‌خواهی مستقل باشی؟ و ارتش به ملت پیوست و ارتش اسلام، ارتش ایران و ارتش مردم شد.