نیزارهای هور، تا قیامت از پاکی خون‌ها و پاره‌های پیکرهایی می‌خوانند که بی‌زائر و بی‌مزار، مطاف قدسیان پرده‌نشین عرش خدا شدند. نیزارهای هور، بندبندشان شور بینوایی است و قصه‌ی سرجدایی... شرح پرگشایی است و سوز سوخته جانی‌های آن «بلاجویان دشت کربلایی»...