امدادگران اغلب، مجروحان را پانسمان می‌کردند تا جلوی خون‌ریزی‌های اساسی‌شان گرفته شود؛ البته امکانات و خدمات و تعداد افرادشان محدود بود. پست‌های امداد معمولاً یک چادر صحرایی بود که بلافاصله برپا می‌شد و نقطه‌ای آماده و مناسب و امن برای جمع‌آوری مجروحان بود.