امیرالمؤمنین(ع) به دنبال دریافت گزارشی از سوء استفاده «منذر بن جارود عبدی»، در نامه‌ای به او نوشت: «... و اگر خبری که به من رسیده درست باشد، شتر قبیله‌ات و بند کفش‌ات باارزش‌تر از توست. کسی با چنین ویژگی شایستگی ندارد که با او روزنه نفوذ دشمن بسته شود یا امری اجرا گردد یا او جایگاهی والا یابد یا شریک امانتی شمرده شود یا امین در پرهیز از خیانت انگاشته شود. هنگامی که این نامه‌ به تو رسید، بی‌درنگ سوی من روانه شو، ان شاء الله» (نهج البلاغه، نامه ۷۱).