«در دهه هفتاد، بعضا منفعتی که سرمایه‌گذاران مستغلات از قِبَل ساخت و ساز در شهر تهران کسب ‌کردند تا نسبت های دو تا پنج درصد تولید ناخالص داخلی سالانه کشور بود. بسیاری از نهادهای اقتصادی که بعضا حتی فعالیت صنعتی می کردند، بخشی از منابع مالی شان را از صنعت به سمت ساخت و ساز منتقل کرده بودند. این وضعیت موجب قدرت بیشتر سرمایه‌داری مستغلاتی شد و این سرمایه‌داری مستغلاتی از طریق نفوذهای مستقیم و غیرمستقیم در کلیه دستگاه‌های مدیریتی اثر خود را روی بحث تحولات قیمتی ‌گذاشت.»