نگاهی گذرا به سیر تطور و تحول ادبیات منظوم فارسی و تولد جریان شعری به نام «شعر نو» گواهی می‌دهد که بازتاب مفاهیم مذهبی در قالب شعر نو آن‌قدر کمرنگ است که نمی‌توان از نام‌های متعدد و از آثار متنوعی در این زمینه یاد کرد، حتی شاعرانی که بسیار در قالب‌های نو طبع‌آزمایی کرده‌اند،موقع بازتاب مفاهیم دینی و مذهبی در شعر، بیشتر به سمت قالب‌های سنتی و فضای موزون و مقفای آن می‌روند و کمتر کسی جسارت خط‌شکنی در ژانر مذهبی و عرضه الگوهای نوین در این عرصه را دارد.