وارد اداره فقدان که شدم، اولین چیزی که از دور توجهم را جلب می‌کند، دختربچه‌ای است که با مانتو و شلوار فرم مدرسه در مقابل میز افسر پرونده ایستاده و نگاهش را به زمین دوخته است. کمی آن‌طرف‌تر زنی که به نظر می‌رسد مادر دختربچه است، روی صندلی نشسته و آرام‌آرام اشک می‌ریزد.