ایرانی با هر بشر دیگری توفیر دارد؛ همین که به خویشتن خویش واقف شود و خودش را که بازیابد، فلک را سقف می‌شکافد و طرحی نو درمی‌اندازد. ایرانی، آنی نیست که به قول سپهری: مقلوب شرایط دیگران یا شرایط محیطی شود. ایرانی چنان که حافظ فرمود: آن نیست که از چرخ روزگار زبونی کشد، بلکه چرخ و هر چرخه‌ای را بر هم می‌زند و شرایط خودش را به خواست متعالی خویش پیش می‌برد.