ضعف جدی فیلم‌هایی مانند سال گربه در این است که تصور می‌کنند حضور یک بازیگر با موقعیت‌های تکراری می‌تواند موجب خنده مخاطب شود، اما چنین اتفاقی در سال گربه رخ نمی‌دهد، چراکه تمامی توانایی کارگردان در خلق موقعیت‌های بی‌اساس تلف شده است و انگار بهرام افشاری با استفاده از هنر تکراری خود فیلم را جلو می‌برد