یک روانشناس اشاره می‌کند علیرغم آن که صدام حسین روان پریش نبود، اما گرایش پارانوئیدی قوی‌ای داشت. او برای تلافی کردن آماده بود و بدون دلیل خود را در محاصره دشمنان می‌دید. با این وجود، او نقش خود را در ایجاد آن دشمنان نادیده می‌گرفت و نظریه‌های توطئه را برای توجیه خود مطرح می‌کرد.