اینکه فردی معمولی چون مهدی پورباقی با آن تحصیلات، وضع زندگی و فعالیت فرهنگی (در قالب گویندگی پادکست) به این نقطه جنایت کارانه برسد، مشابه مورد چالز ویتمن بود که به این بهانه دریچه ای گشودیم به دنیای مغز و اینکه بدکارکردهای این عضو بدنمان (یا به بیان دیگر خودِ اصلی مان) را جدی بگیریم.