بنیان توسعه پایدار در ایجاد دولت قوی و جامعه قوی است. جامعه بدون قدرت و بدون افراد خودساخته، در نهایت دولتی ناکارآمد و ستمگر خواهد داشت. در ادبیات عرفانی ستم والی، ملک را بر باد می دهد و در نهایت ورطه عمیق تری برای ستمگر آماده می کند. از این روی توسعه پایدار زمانی ممکن است که رهایی از زنجیرهای درون ممکن شده و افراد خود ساخته جامعه و دولت سالم را رقم بزنند.