این روزها درباره وجود جامعه دوم در ایران صحبت می‌شود که تعبیر درستی است؛ گروه زیادی از مردم، تصمیمی برای مهاجرت ندارند و ازطرف‌دیگر میلی به انزوا یا خودکشی ندارند اما در عین حال نسبت به سازوکارهای سیاسی و حاکمیتی که باعث تغییر می‌شود نه‌تنها ناامیدند، بلکه بی‌اعتنا هستند.