طباطبایی معتقد است که مشروطه با فراهم آوردن فرصت مناسبی برای طرح مفاهیم نوآیین امکان مناسبی را برای طرح پرسش از انحطاط ایران فراهم کرد و راهی را گشود که فرجام امیدبخشی را نوید می داد ولی ورود روشنفکرانی مانند آل احمد و شریعتی آن هم با طرح ایدئولوژی های جامعه شناسانه که متعاقب آن انقلاب ۵۷ را موجب شد این فرصت را فنا ساخت و در نتیجه مسئله اصلی ایرانیان که چگونگی مواجهه ای عالمانه با تجدد بود به حاشیه رفت.