فرد در مقام توده، بدون هبوط از بهشتِ انباشته از خود و استعلا و فراتر رفتن از منِ شکل داده شده، هیچ دیگری را در مقابل خود نمی بیند. حاشا آن را باطل و از بین رونده هم ببیند. این جا است که با فرد فردهای ذره ای شده رو به رو می شویم ...در این اجتماع این خشم و هیاهو است که شنیده می شود نه صدای دیگری.