به نظرم شهر ارتباطی را با نسبت آشنایی، و شهر غیر ارتباطی را با نسبت غریبگی و ناشناختگی می توان فهمید. ساکنان شهر ارتباطی مخاطبان فعال، و کنشگر و مخاطبان شهر غیر ارتباطی مصرف کننده های انفعالی ارتباطات هستند. به یک معنا نظام ارتباطی در آن شکل نمی گیرد و به این اعتبار است که زمانی می خواهیم از منظر اخلاقی به شهر و فرهنگ شهری نگاه بکنیم باید جایی برای ارتباطات در نظر بگیریم. زیرا شهر بیشتر از آن که یک ساخت کالبدی باشد، که مردم در آن زندگی می کنند، یک مامن و پناهگاه هم هست