در سال ۱۳۴۱ که صحبت از رفراندوم ملی شد، جمعیت زن‌ها برای شرکت در رفراندوم و دادن رای مشغول فعالیت شدند. البته فقط شش جمعیت بودیم که حق فعالیت‌های سیاسی را داشتیم،‌ و دیگر جمعیت‌ها پشت سر ما بودند. فعالیت‌های ما چنان بود که دیگر آرامشی برای نخست‌وزیر و وزیر دادگستری و سایر وزرا وقت نمی‌گذاشتیم. نخست‌وزیر وقت نمی‌خواست ما را ببیند، چون نمی‌دانست «بله» بگوید یا «نه»... نخست‌وزیر و اعضای دولت ابا داشتند که به طور صریح حق رای زن‌ها سخن به میان آورند...