دلم می‌گیرد وقتی می‌بینم بهترین جوانان سرزمین من، به دلایلی که من و شما خوب می‌دانیم شتابان راهی غربند و غربت و دیگر خاطره‌ای برای آیندگان این سرزمین برجای نمی‌گذارند. نسیم‌ها دل‌شان از این سرزمین می‌گیرد و گون‌ها بسته پا با حسرت به کوچ آن‌ها می‌نگرند! کاش این‌طور نبود و کاش این‌طور نباشد. کاش مادرانه و پدارنه می‌توانستیم آنها را در آغوش خود جای دهیم و شیره جان‌مان را تقدیم آنها کنیم و در این خاک نگاهشان داریم تا آنها هم چون امثال باستانی‌پاریزی خاطره‌ساز این آب و خاک شوند. جوانان عزیز با تمام وجودم درکتان می‌کنم و افسوس می‌خورم.