من برای این‌که بتوانم به‌راحتی ضرب بزنم از مدرسه درمی‌رفتم، سوار واگن می‌شدم و در قسمت زنانه‌ی واگن مرتب برای مسافرین ضرب می‌زدم... مذهب خود یکی از عوامل حفظ و حراست موسیقی ما شد.... نتی در کار نبود و به جای ضرب ۶ و ۸ تکرار می‌کردیم. «بله و بله و بله»، «دیگه» و یا دوضربی‌ها را می‌گفتیم: «یکصد و بیست‌وپنج، یک‌صد و بیست‌وپنج»