از رابطه تنهایی و سکته مغزی چه میدانیم ؟مریم فرجی روانشناس و مشاور خانوادهبه گزارش میگنا رسانه تاب آوری و سلامت روان ایران شواهدی وجود دارد که نشان میدهد تنهایی یک عامل خطر قابل توجه برای سکته مغزی است. تنهایی و سکته مغزی دو موضوع مرتبط هستند که می توانند بر سلامت جسمی و روانی افراد تأثیر بگذارند.مریم فرجی روانشناس و مشاور خانواده در ادامه این مطلب آورده است تنهایی مزمن، متمایز از انزوای اجتماعی، یک عامل خطر مهم و بالقوه و البته قابل اصلاح برای سکته مغزی است.

به گزارش میگنا رسانه تاب آوری و سلامت روان ایران شواهدی وجود دارد که نشان میدهد تنهایی یک عامل خطر قابل توجه برای سکته مغزی است. یک مرور سیستماتیک و فراتحلیل نشان داد که کمبود روابط اجتماعی، از جمله تنهایی و انزوای اجتماعی، با افزایش 32% خطر ابتلا به سکته مغزی مرتبط است.
والتورتا و همکاران در 2016 نشان دادند که تنهایی و انزوای اجتماعی را به عنوان عوامل خطر برای بیماری عروق کرونر قلب و سکته میتوان در نظر داشت همچنین مطالعات نشان داده است که تنهایی مزمن خطر وقوع سکته مغزی در میانسالی و اواخر بزرگسالی را تشدید میکند(ینی سو و همکاران ، 2024).
بنظر میرسد مطالعه اخیر دانشگاه هاروارد اولین مطالعه ای است که به طور خاص به بررسی چگونگی ارتباط تغییرات سطوح تنهایی با طول زمان با خطر سکته مغزی می پردازد.
این مطالعه دریافت افرادی که در سنین 50 سال و بالاتر به طور مداوم سطوح بالای تنهایی را گزارش کرده اند، 56% خطر بیشتری برای ابتلا به سکته مغزی در مقایسه با کسانی که به طور مداوم سطوح پایین تنهایی را گزارش کرده اند در مقابل، تنهایی موقتی یا "موقعیتی" خطر سکته مغزی را افزایش نداد، که نشان می دهد تأثیر تنهایی بر خطر سکته مغزی در طول زمان رخ می دهد

مطالعات نشان می دهد که تنهایی مزمن، متمایز از انزوای اجتماعی، یک عامل خطر مهم و بالقوه قابل اصلاح برای سکته مغزی است ارزیابی منظم سطوح تنهایی می تواند به شناسایی افرادی که خطر بیشتری برای سکته مغزی دارند و ممکن است از مداخلات برای مقابله با احساس تنهایی سود ببرند، کمک کند در مجموع، تحقیقات اهمیت قابل توجه بهداشت عمومی تنهایی و نیاز به مطالعات بیشتر در این زمینه را نشان می دهد.
آموزش تاب آوری موجب کاهش احساس تنهایی و اضطراب در دانش آموزان دختر دبیرستانی شده است( نصیرزاده و همکاران،1397)  تاب آوری نوعی ویژگی است که از فرد به فرد دیگر متفاوت است و می‌تواند از طریق آموزش، یادگیری، تمرین و تجربه افزایش یابد. همچنین مدل درمان گاتمن و درمان هیجان مدار نیز موجب کاهش احساس تنهایی و افزایش تاب آوری در زوجین شده است. بنابراین آموزش و تمرین تاب آوری می‌تواند به کاهش احساس تنهایی و افزایش تاب آوری افراد کمک کند.

ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی، از جمله سکته مغزی، قرار داشته باشند. این ارتباط می تواند به دلایل مختلفی باشد:

1. استرس: احساس تنهایی می تواند منجر به افزایش استرس شود. استرس مزمن می تواند بر سیستم ایمنی بدن تأثیر بگذارد و خطر ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی را افزایش دهد.

2. سبک زندگی ناسالم: افرادی که احساس تنهایی می کنند، ممکن است بیشتر به سمت رفتارهای ناسالم مانند سیگار کشیدن، مصرف الکل و تغذیه نامناسب روی بیاورند. این رفتارها می توانند خطر ابتلا به سکته مغزی را افزایش دهند.

3. کاهش فعالیت فیزیکی: افرادی که احساس تنهایی می کنند، ممکن است کمتر به فعالیت های فیزیکی بپردازند. فعالیت فیزیکی منظم می تواند به کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی کمک کند.

برای مقابله با تنهایی و کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی، می توان از راهکارهای زیر استفاده کرد:

برقراری ارتباطات اجتماعی و داشتن روابط معنادار با دیگران می تواند به کاهش احساس تنهایی کمک کند. شرکت در فعالیت های گروهی، داوطلبی در جامعه و حفظ ارتباط با دوستان و خانواده می تواند مفید باشد.

فعالیت فیزیکی منظم می تواند به کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی کمک کند. پیاده روی روزانه، شرکت در کلاس های ورزشی یا انجام فعالیت های ورزشی به دلخواه می تواند مفید باشد.

داشتن رژیم غذایی سالم و متعادل می تواند به کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی کمک کند. مصرف میوه ها، سبزیجات، غلات کامل و پروتئین های سالم می تواند مفید باشد.

استفاده از تکنیک های مدیریت استرس مانند یوگا، مدیتیشن یا تنفس عمیق می تواند به کاهش استرس و بهبود سلامت روان کمک کند.

در صورت تداوم احساس تنهایی یا وجود نگرانی های جدی در مورد سلامت قلب و عروق، مشاوره با پزشک یا متخصص سلامت روان می تواند مفید باشد.

در مجموع، توجه به سلامت جسمی و روانی، برقراری ارتباطات اجتماعی و انجام فعالیت های سالم می تواند به کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.