هنر سعدی، سخن گفتن همزمان با مردم و حاکمان بود؛ سخنی که لبالب از مواعظ حکیمانه است. مردم زمانه را به اخلاق عرفی و ملموس دعوت می کرد و از آنها رعایت و مدارا و ملاحظه می طلبید؛ و حاکمان را به آداب آسانگیری با خلق، و مراعات حال بندگان و آبادکردن دنیای آنان فرامی خواند و مردم داری صادقانه را راز رضایت خدا و خلق می شمرد.