تحقق برنامه های توسعه، ممکن نخواهد بود مگر آنکه رئیس جمهوری در پاستور مستقر شود که بتواند اجماعی از نخبگان حاکمیتی ( مسئولان نهادهای مختلف کشور) را بر سر مسایل کلان و ملی ایجاد کند. همزمان باید بتواند تلاش کند نخبگان غیر حاکمیتی را نیز وارد میدان کند و یک اجماع ملی از مجموعه ی ظرفیت های نخبگانی و کارشناسی کشور ایجاد کند.