هیچکس مثل مولانا اشک را ابزار رشد انسان نمی‌داند. ما مولانا را به طرب و ستایش شادی می شناسیم اما در رباعیات و حتی در مثنوی، مولانا به اشک جایگاه مهمی می بخشد. من معتقدم بهترین بهانه برای گریستن، امام حسین(ع) است که می توانیم زیبایی، عظمت، قدرت و حضور و حکمت خداوند را در وجود آن حضرت ببینیم و اشک بریزیم.