یاسر نوروزی: هشت سال جنگ فقط عرصه حضور مردان نبود. آنسوتر، دورتر از گرد و غبار خاکریز و بوی باروت هم دل‌هایی پر از اضطراب و دغدغه در انتظار نشسته بود. رزمنده‌ای را در نظر بگیرید که به اسارت درآمده و تا داخل شدن نامش در فهرست صلیب سرخ، هیچ خبری از او نیامده. یا رژیم بعث را به یاد بیاورید که گاهی اسامی اسرا را از صلیب سرخ پنهان می‌کرد تا اسرای ایرانی را تحت هر نوع شکنجه و آزار قرار بدهد. در این میان رزمندگانی هم بودند که هیچ خبری از آن‌ها نمی‌آمد؛ نه مشخص بود اسیر شده‌اند، نه پیکری مانده بود و نه کسی دیده بود که به شهادت برسند. این‌ موضوع در واقع یکی از تلخ‌ترین دغدغه‌ها بود؛ به‌ویژه برای مادران جنگ. با این مقدمه ماجرای کتاب «هفت هزار و سیصد و یک روز بعد» بیشتر مشخص می‌شود. راضیه بهرامی راد، نویسنده این کتاب البته غیر از آثار تألیفی، فیلم‌نامه‌هایی هم تدوین کرده که از جمله آن‌ها می‌شود به «فانوس» و «آخرین نفس» اشاره کرد؛ آثاری که هر دو در جشنواره‌های دفاع مقدس و انقلاب صاحب رتبه شدند. در این گفت‌وگو اما درباره کتاب «هفت هزار و سیصد و یک روز بعد» صحبت کرده‌ایم. همین‌طور درباره کتاب «به خاطر گرفتن پروانه‌ها».