حافظه اجتماعی جامعه ایران، در نقطه‌ای از یک بی‌زمانی محض که سرآغاز رکود است، متوقف شده و هر آنچه از پس آن حادث می‌شود، تقلایی بی‌ثمر است که حاکی از گسستی تدریجی با هویت فرهنگی-اجتماعی آن است؛ این تردیدِ شناختی در مواجهه با جهان مدرن، منجر به گسست از ریشه‌های فرهنگی شده و در بلندمدت به تخریب حافظه اجتماعی انجامیده به‌طوری‌که آن را در نامکان و نازمانی از یک ویرانه متروکِ فرهنگی، رها کرده است.