جان دیویی در کتاب «هنر به منزله تجربه» می‌نویسد: «خودانگیختگی بیان و اظهار، تنها به کسانی دست می‌دهد که خود را در تجربه‌های وضعیت‌های عینی غوطه‌ور ساخته‌اند، کسانی که دیرزمان غرق در مشاهده ماده یا موضوع مربوط بوده‌اند و تخیلشان مدت‌ها سرگرم بازسازی آن چیز بوده است که می‌دیده‌اند و می‌شنیده‌اند، حتی فوران آتشفشان مستلزم این است که پیش از آن دوره‌ طولانی فشردگی و تراکم وجود داشته باشد و اگر این فوران نه سنگ‌ها و خاکسترهای مجزا بلکه گدازه‌های مذاب بیرون می‌فرستد، این امر حاکی از دگرگونی مواد خام اولیه است، خودانگیختگی حاصل دوره‌های طولانی فعالیت است، در غیر این صورت تهی‌تر از آن است که از جنس عمل برآید».