اگر بخواهیم ادبیات را به آن حرکتی بازگردانیم که اجازه می‌دهد تا همه ابهام‌های آن فهم شوند، آن حرکت این‌جاست: ادبیات، مثل سخن عادی، از پایان می‌آغازد و این تنها چیزی است که به ما اجازه می‌دهد تا درک کنیم. برای سخن‌گفتن، باید مرگ را دید، باید آن را بر شانه خود ببینیم.