وقتی بنا شد ریدلی اسکات فیلم ناپلئون را بسازد، بسیاری امیدوار بودند گلادیاتوری دیگر از او ببینند. هر چند این فیلم نتوانست در آن سطح قرار بگیرد؛ اما به ابعاد متفاوتی از زندگی ناپلئون سرک کشیده. انتخاب واکین فینیکس در جایگاه ناپلئون این شیوه را قابل پیش‌بینی کرد. فونیکس با وجود اجراهای متفاوتی که تاکنون در کارنامه‌اش داشته اما همیشه نوعی آسیب پذیری ذاتی در پکیج بازیگری و شخصی‌اش دیده می‌شود که فیلمسازان را تشویق می‌کند او را در نقش‌های عصبی همراه با رنج درونی ببینند.