استارتاپ‌ها در ایران عمر چندانی ندارند، تازه‌واردند اما اثرگذار. با نگاه خوش‌بینانه، چیزی حدود دو دهه از عمر آنان در ایران می‌گذرد. فعالان این حوزه، استارتاپ‌های ایرانی را در دوره نوجوانی توصیف می‌کنند. قانون تجارت الکترونیک ایران هم مصوب سال 82 است. قانونی که البته از روی اسناد بین‌المللی‌ای نوشته شد که تا امروز دو سه مرتبه دچار تغییر و تحول شده ولی این قانون هنوز و همچنان، دست‌نخورده باقی مانده است. همین تازه‌کاری استارتاپ‌ها در ایران سبب شده تا نگاه یکپارچه و منسجمی به آنان هم وجود نداشته باشد، چه در میان عموم مردم و چه در سیستم حکمرانی. تفاوت اما اینجاست که جامعه رفته‌رفته، بیش از پیش با این فضا و خدمات ارائه‌شده از سوی آنان اخت می‌گیرد و آشنا می‌شود و می‌کوشد تا با درک آن، بهترین بهره را ببرد اما در سوی مقابل، در نهادهای دولتی، اوضاع این‌چنین نیست. بیراه نیست اگر بگوییم رشد استارتاپ‌های ایرانی در دولت‌های حسن روحانی در قیاس با دولت پیش و پس از آن، بیشتر بود. در این دوره، سیستم مدیریتی تلاش کرد تا با درک فضا و حمایت از فعالان حوزه استارتاپ، راه را برای آنان هموار کند اما رفته‌رفته نه‌تنها این نگاه تغییر کرد که حالا، در دولت ابراهیم رئیسی، استارتاپ‌ها از سوی برخی افراد و نهادهای تصمیم‌گیر، به عنوان فضایی شناخته و معرفی می‌شوند که ضررشان بیش از سودشان است. موضوعی که در یک کلام می‌توان خلاصه‌اش کرد: «امنیتی‌سازی استارتاپ‌ها»