نوشتن این یادداشت بیش از یک سال است که در دالان‌های مغزم می‌چرخد و هر بار به خودم گفته‌ام به وقتش؛ اما حالا حس می‌کنم وقت آن فرارسیده است. چندین و چند سال است که این افتخار را دارم با همراهی «کانون توسعه فرهنگی کودکان» و همیاری دوستان عزیزتر از جانم در چهارگوشه جهان، در شرایط عادی، به روند دانش‌افروزی فرزندان مناطق کم‌برخوردار ایران کمک کنم و به‌وقت رویدادهای تلخ همچون سیل و زلزله، به امدادرسانی کودکان این کشور کهن بپردازم؛