دانشگاه مانند نهادی مدرن در تاریخ معاصر ایران در یک وضعیت دوزیست به سر برده است، به گونه‌ای که همواره مانند ابزاری در راستای نوع خاصی از جامعه‌پذیری نگریسته شده و از سوی دیگر نوعی رسالت انتقادی و مردم‌مدارانه بر دوش داشته است؛