«خُطَّ الَموتُ عَلی وُلدِ آدمَ، مَخَطَّ القَلادَةِ عَلی جِیدِ الفَتاةِ: مرگ، بر گردن فرزند آدم، زیبایی گردنبندی است بر گردن دختر جوان «حسین‌(ع)». این سخن کاملا معلوم است که برای کدام زبان و کدام ذات است. هیچ‌کس درباره مرگ نمی‌تواند جز حسین یا کسی که از خون علی باشد، این‌طور حرف بزند. معمولا آزاده‌ها که حرف می‌زنند، می‌گویند: «مرا مرگ بهتر از این زندگی/ که آزاد باشم کنم بندگی». اما اینجا سخن طوری دیگر است و شهادت طور دیگری دیده می‌شود: مرگ بر گریبان آدمی، همچون گردنبندی زیبا بر گردن دختری جوان، زینت آدم است». (حسین وارث آدم، علی شریعتی).