این روزها که تب‌و‌تاب برنامه‌ریزی (از برنامه هفتم توسعه گرفته تا سند ملی دانش‌بنیان امنیت غذایی و نقشه راه آب کشور) در کشور و در میان جامعه نخبگانی و متخصصان داغ است، به یاد نوشته‌ای از دکتر محسن رنانی، استاد اقتصاد دانشگاه اصفهان، می‌افتم که در مقدمه کتاب 50 سال برنامه‌ریزی مکتوب کرده‌اند: «برنامه‌ریزی در ایران به آیینی نمادین تبدیل شده است -مثل آیین چهارشنبه‌سوری یا آیین نوروز- که همه باید جمع شویم و در یک تلاش جمعی، سندی رسمی تولید کنیم و بعد خویشتن را در اسارت این سند درآوریم و دست‌و‌پای آینده خود را به الزامات سندی که هیچ مبنای نظری جدی و قوی ندارد، مقید کنیم».