«شهریوری‌ها را بیشتر دوست دارم»، «من هر جا بروم، حواسم به همشهری‌هایم هست»، «سهام فلان شرکت را می‌خرم چون پفک‌های دوران کودکی من را تولید می‌کنم، من عاشق چیزهای نوستالژیکم». اینها جملاتی است که بامزه و شاید خنده‌دار به نظر می‌آیند، اما واقعیت آن است که مبنای تصمیم‌گیری خیلی از افراد است. وقتی ما به افراد، شرکت‌ها و حتی دارایی‌ها به این دلیل علاقه پیدا می‌کنیم که با آنها علایق، سبقه، تجربه یا حس مشترکی داریم، دچار سوگیری دلبستگی شده‌ایم.