حالا که دو هفته از انتخابات شهرداری‌های ترکیه سپری شده، گرد‌و‌غبار اولیه فرونشسته و می‌توان به بیان برخی دیگر از وجوه عجیب درباره این انتخابات مهم پرداخت. این بار و در انتخابات شهرداری‌ها، گروهی که پیش از هر گروه اجتماعی دیگری بر نتایج نهایی و سرنوشت حزب حاکم اثر گذاشت، «بازنشستگان» بودند. آنها در گرماگرم هفته‌های باقی‌مانده به انتخابات، بارها از دولت خواستند تا مستمری ماهانه بازنشستگان را بالا ببرد، اما اردوغان به این درخواست توجهی نکرد؛ شاید به این دلیل که خیالش از بابت آنها راحت بود و به‌عنوان یک رهبر پوپولیست مردمی که همواره در ربودن دل پیرمردها و پیرزن‌ها گوی سبقت از دیگر رهبران ربوده بود، انتظار داشت این بار نیز در سراسر ترکیه، بازنشسته‌جماعت به حزب عدالت و توسعه رأی دهد. ولی این اتفاق نیفتاد و بازنشسته‌ها سه دسته شدند؛ گروهی از آنان در صف همراهان وفادار ماندند و به آک‌پارتی رأی دادند، گروه دوم از سر گلایه و اعتراض، به رقبای حزب اردوغان رأی دادند و گروه سوم قهر کردند و پای صندوق نرفتند.