اما هنگامی که از گذشته دور چیزی باقی نمی‌ماند، پس از مرگ آدم‌ها، پس از تباهی چیزها، تنها بو و مزه باقی می‌مانند که نازک‌تر اما چابک‌ترند، کم‌تر مادی‌اند، پایداری و وفای‌شان بیش‌تر است، دیرزمانی چون روح می‌مانند و به یاد می‌آورند؛ منتظر، امیدوار، روی ویرانه‌های همه‌ چیزهای دیگر می‌مانند و بنای عظیم خاطره را بی‌خستگی روی ذره‌های کم‌وبیش لمس‌نکردنی‌شان حمل می‌کنند.