چند دهه است که جشنواره‌های غربی مشخصا روی سینمای زیرزمینی و رسمی ایران سرمایه‌گذاری جدی کرده‌اند. ماحصل این اتفاق نیز زنجیره‌ای از آثاری چون «عنکبوت مقدس»، «کیک محبوب من»، «شب، دیوار، داخلی» و اکنون، «دانه انجیر مقدس» شد؛ فیلم‌هایی که با وجود ضعف فاحش در قصه‌گویی، کارگردانی و حتی در مواقعی، تدوین، توانستند در جشنواره‌هایی چون برلین و کن، جوایز قابل توجهی را از آن خود کنند.