اشک هایم ناخودآگاه سرازیر می‌شود وقتی به زائرانی نگاه می‌کنم که دست دراز کرده‌اند تا دست‌های از دنیا بریده‌شان را با پنجره فولاد، یکی کنند؛کسی چه می‌داند پشت این رَج‌های دعاهای سپرده شده و بافته شده به پنجره فولاد، چند چشم، به راه دارد؟